Παρασκευή απόγευμα και κάθομαι σε αναμμένα κάρβουνα. Δουλειά δεν έχουμε και απλά περιμένω να περάσει η ώρα για να φύγω. Με χωρίζουν 506 χιλιόμετρα από τον προορισμό μου. Κατά τις 6 μου λένε φύγε. Δεν περπατάω...πετάω.
Τράπεζα, βενζινάδικο και έφυγα. Έξω βράζει ο τόπος. 39 βαθμούς δείχνει το θερμόμετρο. Είμαι τόσο χαρούμενος που φεύγω από το καμίνι της Αθήνας. Βγαίνω Αττική Οδό ανοίγω τα παράθυρα, και τη μουσική και φοράω το πιο τεράστιο χαμόγελο που υπάρχει. 2 χιλιόμετρα πιο κάτω θα ξανακλείσω τα παράθυρα, θα χαμηλώσω τη μουσική και βγάλω το χαμόγελο. Η μικρή λεπτομέρεια που μου ξέφυγε είναι ότι δεν είμαι ο μόνος που φεύγει από την Αθήνα. Φεύγουν και άλλοι.....πολλοί. καμιά ώρα αργότερα με την ψυχολογία σμπαράλια από την κίνηση καταφέρνω να βγω από την Αθήνα.
Ξέχασα να σου πω ότι εδώ και ένα χρόνο έχει χαλάσει το cd στο αμάξι και ακόμα δεν το έχω φτιάξει. 4 ώρες local σταθμούς. Είμαι έτοιμος για όλα. Πιο πολύ μου αρέσουν οι ντόπιες διαφημίσεις. Δεν θα σου πω καμία που άκουσα και ας ήταν αστείες. Να κάνεις και εσύ τη διαδρομή χωρίς cd για να τις ακούσεις. Να δεις τη γλύκα. Όλα τα άκουσα σε 4 ώρες. House του 90, 80’s, σκυλάδικα, σκυλοπόπ, κλαρίνα και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς. Πλάκα είχε.
Περνώντας το θεσσαλικό κάμπο πέφτει ο ήλιος και τα χρώματα ανακατεύονται μεταξύ τους και με κάνουν να τα χαζεύω. Ωραίος ο κάμπος το σούρουπο. Λίγο αργότερα αρχίζουν αστραπές και βροντές. Ο ουρανός σχίζεται στη μέση από αστραπές και αρχίζει να βρέχει. Ωραία σκέφτομαι, ξεκίνησε ο εβραίος να πάει στο παζάρι ημέρα Σάββατο......παρόλα αυτά το διασκεδάζω και συνεχίζω. Ούτως ή άλλως αυτή δεν είναι μια απλή εκδρομή. Ανεβαίνω αποκλειστικά για να δω τον κωλόγερο που έχει επιστρέψει Θεσσαλονίκη και με περιμένει. Όπως κατάλαβες θα έχουμε συναπάντημα κωλώγερων μιας και εγώ δεν πάω πίσω. Μια από τα ίδια είμαι. Κωλόγερος με τη βούλα.
Λίγο μετά τις 11 μπαίνω Θεσσαλονίκη, αρπάζω τον κωλόγερο από το σπίτι και πάμε για ψυχαναγκαστικό-ηρωικό ποτό. Φυσικά δεν θα αντέξουμε πολύ και σύντομα θα αποχωρήσουμε. Η πόλη είναι άδεια. Μάλλον έχουν πάει όλοι Χαλκιδική. Καλύτερα όμως γιατί δεν είχα όρεξη για βαβούρα.
Το Σάββατο οι παραλίες μας περιμένουν. Ο κωλόγερος μου λεει ότι θα πάμε σε μια που δεν έχει κόσμο και εγώ σκέφτομαι αν το γύρισε ξαφνικά και θέλει να με ξεμοναχιάσει. Κωλόγερος και gay θα ήταν too much. Μην σου λεω τώρα που ακριβώς πήγαμε. Όπου και να πήγαμε ωραία ήταν.
Η γκρίνια πάει σύννεφο. Γκρινιάζει ο κωλόγερος γκρινιάζει και ο graoutso. Αν υπήρχε και 3ος μαζί μας θα είχε φρίξει. Ακόμα θα έτρεχε. Αλλά εμείς το διασκεδάζουμε. Στην παραλία έχει κόσμο τελικά αλλά είναι μια χαρά. Στρατοπεδεύουμε και χυνόμαστε στην άμμο. Τριγύρω παιδάκια και οικογένειες κυριαρχούν στο χώρο. Αθάνατη ελληνική οικογένεια λεει ο κωλόγερος και δεν έχει καθόλου άδικο. Τόσες δεκαετίες evolution και η ελληνική οικογένεια παραμένει ίδια και απαράλλαχτη όταν βρεθεί στην παραλία. Ομπρέλες, καρεκλάκια, στρώματα, κουβαδάκια, μπρατσάκια, φαγητά και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς. Οι μαμάδες σε μια κατάσταση υστερίας φωνάζουν στα πιτσιρίκια να βγουν από την θάλασσα αλλά αυτά τις γράφουν. Και εκεί είναι που η υστερία γυρνάει στους μπαμπάδες που κάθονται με απάθεια και λιάζονται. Και εκεί που οι γονείς αρχίζουν να τσακώνονται μεταξύ τους, εγώ χαζεύω τα παιδάκια στη θάλασσα που όσο πάνε και απομακρύνονται με τα στρώματα τους προς την άλλη άκρη της παραλίας. Σηκώνω το χέρι και τα χαιρετάω όπως τα παρασύρει ο αέρας. Οι γονείς σταματάνε να τσακώνονται και κοιτάζουν να δουν ποιον χαιρετάω στη θάλασσα. Έντρομοι βλέπουν τα αγγελούδια τους να απομακρύνονται. Τότε είναι που οι μανάδες ουρλιάζουν ακόμα πιο υστερικά και οι μπαμπάδες αναλαμβάνουν ρόλο Baywatch. Τύφλα να έχει ο Mich Bukanan. Τα περιττά κιλά και οι μεγάλες κοιλιές δυσχεραίνουν το έργο της διάσωσης αλλά δεν έχει σημασία γιατί τα παιδάκια ύστερα από λίγο θα βγουν από μόνα τους στην ακτή. Όπως κατάλαβες τσάμπα φασαρία έγινε αλλά τι να πεις... ο κωλόγερος χειροκροτάει ενθουσιασμένος για την επιτυχή έκβαση και οι μπαμπάδες βγαίνουν από τη θάλασσα κοντεύοντας να πάθουν καρδιακό επεισόδιο από το υπερβολικό κολύμπι. Τέλος καλό όλα καλά.
Το βράδυ μας βρίσκει κομματιασμένους στη Θεσσαλονίκη να προσπαθούμε να συνέλθουμε από την κούραση και να βγούμε για ποτά. Έχουμε υποσχεθεί στους εαυτούς μας κραιπάλες. Παίρνουμε ταξί γιατί δεν αντέχω να οδηγήσω άλλο. Ο ταξιτζής είναι μορφή. 19 στα 20 αδύνατος, φοράει γυαλία και έχει μακρύ ίσιο μαλλί και μούσι. Είναι η 2η φορά που οδηγεί το ταξί και δεν έχει ιδέα από δρόμους. Εγώ κάθομαι πίσω με την Κ και με έχει πιάσει νευρικό γέλιο. Στρίβει παντού λάθος, πετάει επικές ατάκες, βάζει όπισθεν σε κεντρικούς δρόμους, κάνει άσκοπες μανούβρες και μας ρωτάει συνέχεια πως να βγει στο κέντρο. Σκέφτομαι ότι αν είχα πάρει μόνος μου το ταξί έτσι άσχετος που είμαι με τους δρόμους εκεί πάνω αντί για κέντρο Θεσσαλονίκης θα είχαμε φτάσει στην Κατερίνη.
Αλήθεια σου λεω, γέλασα με την καρδιά μου με τον rooky ταξιτζή. Στο τέλος αντί για 3.10 ευρω μας πήρε μόνο 3 επειδή λεει τη μισή δουλειά την κάναμε εμείς. Ο κωλόγερος για να τον εμψυχώσει του λεει ότι τα πήγε μια χαρά και ότι δεν πρέπει να το βάλει κάτω. Δεν πρέπει να τα παρατήσει. Δεν θα μάθουμε ποτέ άμα τα παράτησε αλλά σίγουρα ο κωλόγερος πρέπει να αποτέλεσε μορφή έμπνευσης για το νεαρό επίδοξο ταξιτζή.
Η πόλη είναι νεκρή. Κυκλοφορούν μόνο γυναίκες στους δρόμους μιας και οι άντρες βλέπουν την Βραζιλία στο μουντιάλ. Μετά από λίγο θα σκεφτούμε αντρικά, θα μας πιάσουν οι τύψεις και θα αναζητήσουμε τηλεόραση για να δούμε και εμείς το 2ο ημίχρονο. Όπως χαζεύουμε το παιχνίδι συνειδητοποιούμε ότι δεν υποστηρίζουμε κανένα, θα αρχίσουμε να βαριόμαστε και θα παρακαλάμε να μην παει παράταση γιατί αυτό θα μας κρατούσε εκεί για τουλάχιστον 30 λεπτά ακόμα. Και ξέρεις είμαστε ψυχαναγκαστικοί εμείς και δεν θα μπορούσαμε να φύγουμε. Θα έπρεπε να το δούμε όλο. Ευτυχώς δεν είχε παράταση και φεύγουμε τρέχοντας για τα διπλανά μπαρ.
Κόσμος πάει και έρχεται τριγύρω, γνωστοί, φίλοι, άγνωστοι. Η Ν. στη μουσική παίζει παπάδες και εμείς πέφτουμε με τα μούτρα στο αλκοόλ. Η γκαρσόνα έρχεται κάθε τρεις και λίγο και μας χαμογελάει συνέχεια. Ο κωλόγερος είναι ενθουσιασμένος μαζί της και εγώ παρόλη την κούρασή μου της χαρίζω ηλίθια χαμόγελα που είναι αποτέλεσμα της κούρασης και των ποτών.
Δεν έχω ιδέα τι λέγαμε με τον κωλόγερο τόσες ώρες αλλά θυμάμαι ότι γελούσαμε ασταμάτητα. Ατάκες φεύγανε διαρκώς, οι οποίες σταδιακά γίνονταν σλόγκαν και επαναλαμβάνονταν. Τα διπλανά κοριτσάκια βαριούνται και έχουν στήσει αυτί για να ακούσουν τι λέμε και γελάμε σαν χάχες. Και ύστερα από λίγο γελάνε και αυτές μαζί μας.
Έχει έρθει η ώρα να γνωρίσω το συγκρότημα του κωλόγερου. Φύγαμε μου λεει. Πάμε να γνωρίσεις τους Gorsky. Οι Gorsky είναι περίεργοι τύποι. Είναι χαμένοι στη μουσική τους και που τους χάνεις, που τους βρίσκεις αυτοί κρατάνε ένα όργανο στο χέρι και παλεύουν να βγάλουνε κομμάτια.
Φτάνουμε στο αυτοσχέδιο studio σε μια πολυκατοικία στη Ναβαρίνου. Είναι το περιβόητο σπίτι της «γιαγιάς». Δεν θα σου πω την ιστορία του σπιτιού αλλά θα με θυμηθείς όταν βρεθείς στη Ναβαρίνου να περπατάς και θα ακούσεις κιθάρες και άλλα όργανα να παίζουν Live. Θυμήσου να κοιτάξεις στο μπαλκόνι του 1ου ορόφου και τότε μπορεί και να δεις κανά δυο από τους Gorsky να προβάρουν. Granny Records…..
Περπατάω στους άδειους δρόμους του κέντρου σχεδόν μηχανικά. Είμαι πτώμα αλλά συνεχίζω. Μέχρι να αποφασίσουν οι Gorsky και ο κωλόγερος που θα πάμε για ποτά εγώ θα έχω καταρρεύσει. Για να καταλάβεις θα πάνε σε 2-3 μαγαζιά στα οποία δεν θα κάτσουνε καθόλου και θα καταλήξουν στο residents όπου είναι το στέκι τους. Ο Κωλόγερος μου εξηγεί ότι κάθε φορά γίνεται η ίδια ιστορία. Προσπαθούν να πάνε σε άλλα μαγαζιά αλλά δεν τα καταφέρνουν και καταλήγουν πάντα στο ίδιο.
Γύρω στις 3 έχουμε βρεθεί στην παραλία. Χαζεύω τα καράβια που παίζουν μουσική και κάνουν βόλτες στο Θερμαϊκό. Αν μπούμε σε ένα από αυτά θα κάνουμε τουλάχιστον 45λεπτά υποχρεωτική βόλτα. Και μόνο στην ιδέα ανατριχιάζω και κουράζομαι προκαταβολικά. Ο κωλόγερος έχει απορήσει μαζί μου. Με κοιτάζει με έκπληξη και μου εκμυστηρεύεται ότι έχω γίνει χειρότερος και από αυτόν. Χαμογελάω περήφανος και τον πείθω να ανεβούμε προς το κέντρο και να κάτσουμε κάπου επιτέλους. Όπως ανεβαίνουμε τον παραλιακό δρόμο ακούγεται δυνατή μουσική από μια παρέα περίεργων τύπων:
όπου και αν πας, όπου και αν πας
εδώ παπάς, εκεί παπάς
Οι περίεργοι τύποι είναι 4 μεθυσμένοι πενηντάρηδες που ενώ παραπαίουν ρίχνουν στροφές και τραγουδάνε τους ήχους που βγαίνουν από το μικρό αλλά θορυβώδες stereo.
Ο κωλόγερος με κοιτάζει για λίγο και μου λεει:
- Ορίστε, για να μην γκρινιάζεις...... όλοι για το blog σου δουλεύουνε. Πάρε να έχεις υλικό.
Χαμογελάω και εγώ και προχωράω σιγοτραγουδώντας:
όπου και αν πας, όπου και αν πας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου