Έχω ένα φίλο που κάθεται και γράφει τις ιστορίες του μόνο όταν μαζευτούν πολυάριθμες στο μυαλό του. Σαν το καζανάκι λειτουργεί το κεφάλι του, με το που αδειάζει ότι έχει μέσα αρχίζει αυτόματα και ξαναγεμίζει, αργά αργά, μέχρι να φτάσει στο μέγιστο όριο όπου και θα σταματήσει. Πιέζει τότε το μοχλό και του βγαίνουν όλα αυτά που έχει συλλέξει, βίαια, σαν να μη μπορεί να τα κρατήσει άλλο και τρέχει να τα εναποθέσει σε σελίδες για να μη σκάσει.
Σε μένα το βίτσιο λειτουργεί αλλιώς. Σκέψεις περνούν και χάνονται, άλλες θα σημειωθούν σε χαρτάκια από δω κι από κει, άλλες θα μείνουν καρφωμένες σε κάποιο σωματικό κύτταρο (μόνο εκεί έχω μνήμες πλέον). Και κάποια στιγμή που τα συναισθήματα είναι έντονα για κάποιο λόγο, θα θρονιαστώ μπροστά στην οθόνη και θα την κοιτάζω απειλητικά μέχρι να λυγίσει κάτω από το βλέμμα μου και να αρχίσει να γεμίζει λέξεις. Και τώρα αυτή ακριβώς τη μέθοδο ακολουθώ.
Το πρόβλημα είναι ότι αν δεν έχεις αρχή, μέση και τέλος, ένα συγκεκριμένο θέμα να θίξεις, δύο (τουλάχιστον) συγκεκριμένα αφτιά να πιπιλήσεις, τότε κρέμεσαι στο κενό έρμαιο της ο8όνης-μούσας και μάλλον καταλήγεις κάπως έτσι….γράφοντας για το γράψιμο.
Ο φίλος μου λέει πως αν δεν έχει βάθος και μήνυμα αυτό που γράφεις, αν δεν έχεις κάτσει στην καρέκλα με σκοπό κάτι συγκεκριμένο να μας πεις, τότε μη μιλάς καθόλου. Κι αν διάβαζε αυτές τις γραμμές θα σκεφτόταν «Τώρα Erehwon μας λες τα αυτονόητα». Εγώ όμως συνομοτώ με τον Henry Miller και του φωνάζουμε κι οι δυό πως οι καλύτερες θεατρικές παραστάσεις που έχουμε δει είναι αυτές που δεν θυμόμαστε, τα καλύτερα βιβλία αυτά που δεν είχανε συμπέρασμα και οι καλύτεροι άνθρωποι εκείνοι που συναντήσαμε για μία ώρα, μία ημέρα, μια στιγμή και ούτε το ονοματάκι τους δεν πιάσαμε.
Άλλωστε κάπως έτσι δεν είναι κι η ζωή? Ένα κείμενο χωρίς νόημα, ένας αχταρμάς ζωντανής και νεκρής ύλης που σουλατσάρει ακέφαλη, χωρίς κατεύθυνση ή κάποια σειρά. Σαν μέδουσα που πλανιέται απροσδιόριστα όπου τη σπρώχνει το ρεύμα.…καμιά κλιμάκωση ούτε ένα ρεφρέν. Κι αν έπρεπε να την απαθανατίσεις στο χαρτί με σύμβολα κάπως έτσι θα έμοιαζε
Και μη χαμογελάς πονηρά ότι δήθεν κι εγώ εδώ κάπου κατέληξα μέσα από την αοριστία και ένα συμπέρασμα ‘μεγάλο’ έβγαλα για τη ζωή, γιατί αύριο θα σου λέω άλλα…αφού εξαρτώμαι από το κύμα! Σήμερα έτυχε και με ξέβρασε στη Βάρκιζα, αύριο μπορεί να πιάσω νησιά Φίτζι και όλα είναι πιθανά…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου