Η πόρτα έχει ανοίξει και η μορφή στέκεται ακίνητη στο κατώφλι. Από το σπίτι βγαίνει έντονο φως που δεν μου επιτρέπει να δω καθαρά το πρόσωπο που στέκεται στην πόρτα. Καθώς πλησιάζω όμως όλα γίνονται πιο ξεκάθαρα. Έχω φτάσει σε απόσταση αναπνοής από την πόρτα. Μπροστά μου στέκεται ένας γέρος. Φοράει παντελόνια κουρέλια και ένα καρό πουκάμισο. Στο κεφάλι του στέκεται στραβά ένα ξεφτισμένο καπέλο και από το στόμα του εξέχει ένα πουράκι. Έχει γένια στο πρόσωπο και ένα φουντωτό μουστάκι.
Η εικόνα του με ηρεμεί. Περίμενα να δω κάτι πιο τρομακτικό αντί για αυτόν τον εξαθλιωμένο γεράκο. Με επεξεργάζεται και αυτός με τον ίδιο ζήλο και περιέργεια που τον κοιτάζω και εγώ. 2 λεπτά αργότερα σπάει τη σιωπή του:
-ώστε εσύ είσαι λοιπόν..
-εγώ
-.....άργησες
-λες ε?
-ναι, οι γκρι έχουν έρθει τόση ώρα! Που διάολο ήσουνα!!!! Δεν κάνει να τους αφήνουμε να περιμένουν. Δεν τους αρέσει.....άντε πέρνα μέσα.
Δεν λεω άλλη κουβέντα και μπαίνω μέσα στο σπίτι. Περνάω ένα μικρό διαδρομάκι και βγαίνω σε ένα μικρό καθιστικό. Είναι αυτό που χάζευα από το παράθυρο. Μόνο που οι γκρι ρασοφόροι δεν κάθονται πια στις πολυθρόνες. Κανείς δεν υπάρχει στο δωμάτιο. Γυρνάω και κοιτάζω το γέρο που με ακολουθεί.
-άντε κάτσε στην πολυθρόνα να τελειώνουμε.
-σε πια από τις δυό???
-σε όποια να’ναι. Δεν έχει σημασία.
Κάθομαι στην αριστερή και αυτός κάθεται στην δεξιά. Με κοιτάζει με ένα ανατριχιαστικό χαμόγελο και μου λεει: «φύγαμε»
Πριν προλάβει να τελειώσει τη φράση του νιώθω ένα βάρος να με τραβάει με ορμή προς τα κάτω. Η πολυθρόνα αρχίζει να πέφτει με μεγάλη ταχύτητα. Κρατάω σφιχτά τα μπράτσα της. Η ταχύτητα είναι πολύ μεγάλη. Ζαλίζομαι λίγο. Ανακατεύομαι. Τριγύρω σκοτάδι. Αλήθεια σου λεω φοβάμαι. Άσε που ποτέ δεν μου αρέσανε τα luna park και αυτό μοιάζει πάρα πολύ με luna park.
Ευτυχώς σταμάτησε. Το μόνο πράμα που βλέπω μπροστά μου είναι ένας διάδρομος και μια πόρτα στο βάθος. Σηκώνομαι και προχωράω προς την πόρτα. Την ανοίγω αποφασιστικά και βρίσκομαι σε μια τεράστια σάλα που είναι γεμάτη κόσμο. Νιώθω σχεδόν όλα τα βλέμματα της σάλας επάνω μου. Κάτι τέτοιες στιγμές εύχομαι να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Αλλά αυτό έχει συμβεί ήδη οπότε η επόμενη ευχή μου είναι να γίνω αόρατος. Δυστυχώς όμως δεν πιάνει. Προχωράω προς το κέντρο της σάλας. Η μόνη ελεύθερη θέση βρίσκεται εκεί. Εκτός από ελεύθερη όμως είναι και η μόνη που βρίσκεται στη μέση της σάλας. Βάζω το κεφάλι κάτω και περπατάω διστακτικά. Φτάνω και κάθομαι.
Ρίχνω κλεφτές ματιές στον κόσμο γύρω μου. Φοράνε όλοι ράσα με διάφορα χρώματα και κάθονται κυκλικά γύρω από τον graoutso. Ξαφνικά εμφανίζεται ένας κατάμαυρος άντρας μπροστά μου. Είναι πανύψηλος και γεροδεμένος. Τον κοιτάζω με δέος.
-δεν έχουμε πολύ χρόνο..άργησες
-ναι, ναι, συγνώμη.
-χμ χ μ χμ χμ..........ώστε εσένα διαλέξανε
-απ’ότι βλέπετε...εμένα (σχεδόν επαναλαμβάνω ότι λεει)
-λίγος μου φαίνεσαι.......
-μάλλον, ξεγελιέσαι (έχω θράσος το ξέρω)
-ξέρεις τι πρέπει να κάνεις???
-εεεε, θα ήταν καλύτερα να το άκουγα και από εσένα
Ο κατάμαυρος άνδρας σταματάει να μιλάει για λίγο να μιλάει και με περιεργάζεται προσεκτικά. Εγώ φοράω την πιο αποφασιστική φάτσα που μπορώ και κοιτάζω μπροστά. Αφού με έχει χορτάσει και με έχει χωνέψει αρχίζει να μιλάει
- κάθε χρόνο τέτοια εποχή κάνουμε τη γνωστή δοκιμασία. Ένας άνθρωπος επιλέγεται, εκπαιδεύεται και συμμετέχει σε αυτήν. Δεν είναι καθόλου εύκολη η δοκιμασία. Πρέπει να ξεπεράσει διάφορα εμπόδια. Ίσως τα δυσκολότερα εμπόδια που μπορεί να συναντήσει ποτέ άνθρωπος.....για αυτό και η εκπαίδευση σου ήταν σκληρή.
Σε αυτό το σημείο έχω καταλάβει ότι είμαι ο λάθος άνθρωπος που βρέθηκε τη λάθος στιγμή στο λάθος σημείο. Πρόκειται για μια τεράστια γκάφα. Εγώ η μόνη εκπαίδευση που έχω κάνει είναι με βιβλία στο πανεπιστήμιο. Και τώρα που το καλοσκέφτομαι δεν νομίζω ότι η δοκιμασία που αναφέρεται αυτός ο τύπος έχει κάποια σχέση με διαγώνισμα ή εξετάσεις. Παρόλα αυτά δεν μιλάω γιατί με καιει η περιέργεια να μάθω για τι πράγμα μιλάει. Και αυτός συνεχίζει να μιλάει
-Η δοκιμασία θα τελειώσει με δύο τρόπους. Ο ένας είναι να βρεις αυτό που ψάχνεις και ο άλλος είναι ......να χαθείς ψάχνοντας. Αλλά αυτό θα το ξέρεις ήδη.
-ναι, ναι φυσικά. Αυτό το ξέρω
- αυτό που πρέπει να βρεις είναι η μαγική κουτάλα. Η δύναμη της είναι τεράστια. Όποιος την κρατάει εξουσιάζει τα πάντα. Μπορεί να μαγειρέψει ότι θέλει. Να φέρει τα πράγματα στα μέτρα του και να ορίσει τις τύχες όλων μας. Άμα δεν την βρούμε εμείς πρώτοι.......τότε ο κόσμος όλος έχει πρόβλημα
Οκ, πρέπει τώρα να σου πω ότι εγώ δεν γεννήθηκα για τόσο μεγάλα πράγματα. Μαγικές κουτάλες και τύχη του κόσμου είναι πράγματα πολύ βαριά για μένα. Εγώ μέχρι τον φάρο πήγα με τους τρεις κοντούς και αυτό με ζόρισε πολύ. Άντε και στο τσίρκο που έμαθα να πετάω. Ζόρικα τα πράγματα τώρα. Ελπίζω τουλάχιστον αυτοί εδώ γύρω μου να είναι οι καλοί και να μην έχω βρεθεί με τους κακούς. Όπως και να έχει νομίζω ότι ήρθε η ώρα να λύσω την παρεξήγηση.
-ξέρετε....νομίζω ότι έχει γίνει κάποιο μπέρδεμα. Μάλλον δεν είμαι αυτός που περιμένατε.
-δεν το πιστεύω αυτό που ακούω!!!!! Δειλιάζεις τελευταία στιγμή???????
-όχι, όχι, δεν δειλιάζω απλά προσπαθώ να σου εξηγήσω ότι εγώ κατά λάθος βρέθηκα εδώ. Άλλος έπρεπε να κάθεται στη θέση αυτή!!!!!
-τι εννοείς??
-να, εγώ απλώς......απλώς.....κοίτα, δεν έχω εκπαιδευτεί για κάτι και δεν έχω ιδέα για τί πράγμα μιλάς. Άσε που δεν καταλαβαίνω γιατί φοράτε όλοι σας ράσα??? Είστε παπάδες μήπως? Κάποια οργάνωση?? Τι διάολο είστε??? Και γιατί βρισκόμαστε τόσα μέτρα κάτω από τη γη???
Ο κατάμαυρος άντρας με κοιτάζει πια έκπληκτος. Έχει καταλάβει ότι του λεω αλήθεια. Από τριγύρω ακούγονται φωνές ανήσυχες. Στην σάλα επικρατεί πια αναστάτωση. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς μου..από στιγμή σε στιγμή θα έχω πρόβλημα.
-Ησυχία!!!!!!.......μα ποιος είσαι εσύ????
-α, ναι, ξέχασα να σας συστηθώ. Εγώ είμαι ο graoutso, ο άνθρωπος βολίδα. (και συγχρόνως σκάω ένα ακαταμάχητο χαμόγελο επιτυχίας)
Ο κατάμαυρος άντρας στο άκουσμα του ονόματος μου σωριάζεται σε μια καρέκλα και πιάνει το κεφάλι του με απελπισία. Στη σάλα πια δεν ακούγεται κιχ. Όλοι κρέμονται από το στόμα του. Αυτός κοιτάζει λίγο το ταβάνι και ύστερα εμένα. Ξανασηκώνεται και με πλησιάζει.
-Είμαι ο Ιούλιος....καλώς ήρθες graoutso
-καλώς σας βρήκα Ιούλιε
-Graoutso εδώ που φτάσαμε δεν έχουμε άλλη επιλογή. Ο χρόνος μας πιέζει. Θα πρέπει να στείλουμε εσένα.....αν φυσικά το θέλεις και εσύ. Ήδη σου είπα κάποια πράγματα. Τα υπόλοιπα θα τα ανακαλύψεις στην πορεία. Τι λες??
-Ιούλιε.....αφού έφτασα μέχρι εδώ λεω να δοκιμάσω. Αλλά δεν σου υπόσχομαι πολλά.
-η αλήθεια είναι ότι χωρίς την εκπαίδευση τα πράγματα θα είναι δύσκολα για σένα.....αλλά η ύπαρξη σου και μόνο μας δίνει ελπίδα. Θα έχουμε να προσβλέπουμε σε κάτι. Δεν έχω να σου πω κάτι άλλο. Τα υπόλοιπα θα σου τα πουν οι γκρι που θα σε συνοδέψουν. Καλή τύχη στο ταξίδι σου.
-Ευχαριστώ Ιούλιε....ελπίζω να μην σε απογοητεύσω....ελπίζω
Συνήθως σε αυτό το σημείο είναι που σηκώνονται όλοι και χειροκροτάνε αλλά κανείς δεν κουνήθηκε από τη θέση του. Μόνο οι γκρι ήρθανε δίπλα μου και μου κάνανε ένα νεύμα για να ξεκινήσουμε. Καθώς διέσχιζα τη σάλα ένιωθα τα βλέμματα τους να με κοιτάνε σκεπτικά. Εγώ όμως τους μοίραζα χαμόγελα και τους χαιρετούσα κουνώντας το κεφάλι μου δεξιά αριστερά, και πάνω κάτω ώσπου στο τέλος πιάστηκα και σταμάτησα.
Οι γκρι δεν βγάζανε άχνα. Απλά περπατούσανε δίπλα μου αμίλητοι και ανέκφραστοι. Είχαμε πια απομακρυνθεί από τη σάλα και περπατούσαμε σε κάτι έρημους διαδρόμους. Ύστερα από λίγο φτάνουμε σε ένα δωμάτιο που στο κέντρο του έχει μια τεράστια μαύρη τρύπα. Εκεί σταματήσαμε να περπατάμε και σταθήκαμε από πάνω της. Τότε οι γκρι άρχισαν να μιλάνε. Μιλούσανε ταυτόχρονα και λέγανε ακριβώς τα ίδια πράγματα.
-Graoutso, πρέπει να καταλάβεις ότι δεν είσαι ούτε ο Harry Potter, ούτε ο Frodo. Οι περιπέτειες τους είναι αστείες μπροστά σε αυτά που θα αντικρίσεις εσύ. Θα πρέπει να προσπαθήσεις πολύ. Από εδώ και στο εξής θα είσαι μόνος σου. Εμείς δεν θα προχωρήσουμε άλλο. Σε λίγο θα πρέπει να πηδήξεις σε αυτή τη μαύρη τρύπα που βλέπεις στο πάτωμα. Και τότε θα ξεκινήσει η δοκιμασία.
-πως θα ξέρω τι να κάνω?
-το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να προσπερνάς τα εμπόδια και να φτάσεις στην μαγική κουτάλα.
-και πως θα ξέρω προς τα που θα πάω?? δεν με βοηθάτε καθόλου...πείτε μου κάτι χρήσιμο!!!!!
-......απλώς, βρες την κουτάλα...
το έχω πάρει απόφαση ότι δεν πρόκειται να μου πουν κάτι ουσιαστικό και τους γυρνάω την πλάτη. Στέκομαι πάνω από την μαύρη τρύπα. Δεν έχω καμία όρεξη να πηδήξω εκεί μέσα. Αλλά το ξέρουμε και οι δύο ότι θα το κάνω. Λυγίζω τα γόνατα και πηδάω........
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου