Dark Side of the Moon

Γενικά δεν μου αρέσουν οι συναυλίες. Ταλαιπωρούμαι. Γκρινιάζω. Δεν αντέχω τις ουρές, τις ορθοστασίες. Μου φαίνεται βουνό όλη αυτή η ιστορία. Μην προσπαθήσεις να το αναλύσεις ή να με πείσεις για το αντίθετο. Είμαι περίεργος άνθρωπος εγώ. Όχι πως έχει σημασία απλά να, χτες έπρεπε να πάω. Είναι κάποιοι δίσκοι στη ζωή σου που είναι κομμάτι σου. Είναι μέρος σου. Δεν είχα άλλη επιλογή από το να πάω. Και ας ήταν τέρμα θεού.
Αυτοκίνητα παντού. Κίνηση. Απελπισία. Παρκάρω στο διάολο μέσα σε ένα χωράφι. Μερικά χιλιόμετρα περπάτημα αργότερα φτάνουμε στην πύλη. Το αδιαχώρητο παντού. Η συναυλία έχει αρχίσει εδώ και μισή ώρα. Έχω εξαντληθεί από την ζέστη και το περπάτημα. Περπατάω άχαρα στο terra vibe και σιχτιρίζω τον κόσμο όλο. Στρίβω ένα τσιγάρο καθώς πλησιάζουμε στη σκηνή. Δεν ακούγεται μουσική. Κοιτάζομαι με το Θ. απορημένος. Γιατί δεν παίζει τίποτα? Λες να μην έχει αρχίσει τελικά? Ξαφνικά ακούγονται κιθάρες. Γνώριμες κιθάρες. Ζεστές. Ένας ήχος που σε αγκαλιάζει και σου χαϊδεύει τα αυτιά. Ο Θ. γυρνάει και με κοιτάζει έντρομος:
-τρέχουμε λίγο ?
-με σκοτώνεις.....
-έλα πάμεεεεε
πετάω το τσιγάρο και αρχίζω να τον ακολουθώ. Επιτέλους είμαστε στη σκηνή. Οι κιθάρες ηχούν όλο και πιο έντονα. Αυτό θα πει timing φίλε μου. Λες και περίμενε εμάς για να το πει. So, so you think you can tell………..Η τέλεια υποδοχή. Στέκομαι σαν μαρμαρωμένος. Δεν κουνήθηκα σε όλο το τραγούδι. Εγώ που άμα μου πεις κάτσε ακίνητος για 10 δευτερόλεπτα θα αρχίσω να πηγαίνω δεξιά αριστερά σαν σκούνα.
Ύστερα από λίγο το πρώτο μέρος θα τελειώσει και θα γίνει διάλειμμα. Εγώ όμως έχω πάει για το δεύτερο μέρος. Αυτό με ενδιαφέρει. Και το δεύτερο μέρος έχει Dark Side of the Moon.
Η σκηνή ετοιμάζεται. Τα σφυριά ανεβαίνουν και φωτίζονται. Ήγγικεν η ώρα. Αλήθεια σου λεω δεν το περίμενα ότι θα το δω αυτό το πράμα live. Ο ήχος είναι παραπάνω από τέλειος. Είναι σχεδόν απόλυτος. Από τις πρώτες νότες εκστασιάζομαι. To intro δεν θα σου το πω, έπρεπε να το έβλεπες. Δεν έχει νόημα να σου το πω. Τα κομμάτια κυλάνε το ένα μετά το άλλο και εγώ έχω μαγνητιστεί. Για μια στιγμή βγαίνω από τη νιρβάνα μου και κοιτάζω γύρω. Όλοι είναι σαν υπνωτισμένοι. Κοιταζόμαστε με τον Θ. αλλά είναι αδύνατον να αρθρώσουμε λέξη. Είμαστε σαν πρωτόγονοι που δεν έχουν ανακαλύψει ακόμα την ομιλία.
Και κάπου εκεί είναι που νιώθω τα πάντα να με χτυπάνε. Νιώθω αναμνήσεις και στιγμές να με βομβαρδίζουν. Όλα εκείνα τα βράδια που έπαιζε το cd στο repeat. Όλες τις σκέψεις, τα όνειρα, τις ιδέες. Όλα είναι πάλι στο μυαλό μου. Και στο τέλος δεν κρατήθηκα. Ούρλιαξα. Και δεν θυμάμαι να έχω ξαναουρλιάξει έτσι. Δεν θυμάμαι καν αν έχω ουρλιάξει ποτέ. Το μόνο που μπόρεσα να βγάλω ήταν μια κραυγή. Ούτε ο Mel Gibson στο braveheart δεν φώναξε έτσι. Και οι δίπλα μου σαν να τρελάθηκαν και αυτοί και αρχίσαμε όλοι να ουρλιάζουμε σαν τρελοί. Κραυγές πόνου, φόβου, οργής, ενθουσιασμού, δεν ξέρω τι στο διάολο ήταν. Απλά φωνάζαμε. Δεν ξέραμε τι άλλο να κάνουμε.
Το Dark Side of the Moon δεν είναι καθόλου απλή υπόθεση φίλε μου. Είναι μια διαρκής κορύφωση. Ένα πέταγμα. Μια απελευθέρωση. Μια εδραιωμένη αίσθηση για τα πάντα. Είναι η παραδοχή. Μια αποθέωση και μια λύτρωση. Δεν χρειάζεται να φοβάσαι πια. Ότι ήταν να γίνει έγινε. Απλώς απόλαυσε το. Είναι η μουσική της ζωής. Οι χτύποι της καρδιάς και ο ήχος της ανάσας σου. Τα χάδια του έρωτα σου και το πρώτο φτερούγισμα. Είναι, είναι, είναι, είναι δεν ξέρω και εγώ τι ακριβώς είναι. Τουλάχιστον δεν ξέρω να σου το πω ακριβώς. Ο καθένας το ξέρει για τον εαυτό του.
Μερικά λεπτά αργότερα, στο encore επάνω θα ξαναγίνουμε άνθρωποι των σπηλαίων. Και θα χρειαστεί μόνο μια φράση από τον waters……..Hey you…..οι διάφορες γενιές θα αρχίσουν να τραγουδάνε another brick in the wall για τους ίδιους αλλά και διαφορετικούς λόγους συγχρόνως. Για τα όνειρα που θάφτηκαν και για αυτά που αρνιούνται να πεθάνουν. Για τις αναμνήσεις και για την αντίδραση. Γιατί το σύστημα θα υπάρχει πάντα και για αυτό το “the wall” ..............θα μείνει αθάνατο.