Επί μια βδομάδα προσπαθώ να πάρω ένα κωλόχαρτο από το ΙΚΑ αλλά κάθε μέρα έχει πολύ κόσμο και το αφήνω κάθε φορά για την επόμενη μέρα. Έχει έρθει όμως Παρασκευή και πρέπει να το πάρω. Δεν χωράει άλλη αναβολή. Μπαίνω στις 8 και κάτι αποφασισμένος. Παίρνω χαρτάκι με το νούμερο 104. εκείνη τη στιγμή εξυπηρετούν το 28. σκατά, θα αφήσω τα κοκάλα μου εδώ μέσα.
Γενικά δεν την αντέχω την αναμονή. Παντός τύπου αναμονή. Είμαι ανυπόμονος και πολλές φορές υπερενθουσιώδης. Θέλω να τελειώνουν γρήγορα τα πράγματα που περιμένω. Αφού σκέφτομαι ότι αν ποτέ βρεθώ σε μαιευτήριο περιμένοντας τη γυναίκα μου να γεννήσει δεν θα κρατηθώ. Θα μπω μέσα και θα το ξεγεννήσω μόνος μου με τα χέρια μου μπροστά στα έκπληκτα μάτια του γιατρού, της συζύγου και όλων των παρισταμένων. Θα το τραβάω το κακόμοιρο και θα του φωνάζω: βγες παιδάκι μου να τελειώνουμε, με έσκασες και εμένα και την μάνα σου. Και κάπως έτσι άγαρμπα θα στιγματιστεί η σταδιοδρομία μου σαν πατέρας.
Τέλωσπάντων, για το ΙΚΑ έλεγα, ας μην ξεφεύγω. Όλοι έχετε πάει σε δημόσιες υπηρεσίες και έχετε εικόνα του τι επικρατεί. Όχι, όχι δεν θα λαϊκίσω γράφοντας για τη χώρα ζούμε και τα λοιπά κλισέ. Λυπάμαι αλλά δεν γράφω τέτοια. Θα σας μιλήσω για την τρομερή εμπειρία που έζησα εκεί.
Εικόνα: 3 γκισέ στη σειρά, γυναίκα, άντρας, γυναίκα., ένας μικρός διάδρομος μπροστά απο τους γκισέδες (υπάρχει τέτοια λέξη?) και πιο πίσω 6-7 σειρές με καρέκλες γεμάτες κόσμο που κάθεται και μοιάζουν όλοι να βλέπουν σινεμά μιας και όλοι κοιτάνε τους υπαλλήλους. Θέλω να τους ρωτήσω αν είναι καλό το έργο αλλά δεν το κάνω. Δεν έχω κέφια. Σκέφτομαι ότι θα περιμένω και ζοχαδιάζομαι. Ύστερα από λίγο θα επικρίνω αυστηρά τον εαυτό μου που είναι τόσο ανυπόμονος ελληνάρας και θα κάτσω ήσυχα, ήσυχα στη θεσούλα μου χωρίς να διαμαρτύρομαι. Τα νούμερα περνάνε με την ίδια συχνότητα που μιλάνε στις ταινίες του Tarkowski. Αργά, απελπιστικά αργά. Ένας γνωστός μου μπαίνει μέσα. Γυρνάω να μην με δει. Δεν θα αντέξω και αναμονή και κουβεντούλα με έναν άνθρωπο που δεν έχουμε τι να πούμε. Τι μαλακία και αυτή με τους γνωστούς που ενώ δεν τους ξέρεις ιδιαίτερα, πρέπει άμα βρεθείτε κάπου από κοινού να αρχίζεις να μιλάς λέγοντας ότι μαλακία σου κατέβει στο κεφάλι. Δυστυχώς είμαι άτυχος. Με βλέπει και έρχεται ενθουσιασμένος να μου μιλήσει. Όπως σηκώνομαι για να τον χαιρετήσω σκέφτομαι ότι τελικά δεν υπάρχει θεός για αυτό και δεν με βοηθάει κανένας. Αμέσως τον ρωτάω τι ήρθε να κάνει και για καλή μου τύχη έχει έρθει για άλλο λόγο. Δεν θα χρειαστεί να περιμένει στην ουρά μου. Αυτό που θέλει θα του πάρει μόνο 10 λεπτά. Ενθουσιάζομαι που θα φύγει και δεν θα κατσικωθεί δίπλα μου αλλά τα παίρνω και στο κρανίο που αυτός θα κάνει μόνο 10 λεπτά και εγώ 4 ώρες.
Η σύνθεση του κόσμου τριγύρω μου είναι κατά 50% ξένοι και κατά 50% γέροι. Από τους γέρους ένα 20% είναι γαμάτοι και ένα 80% είναι για κλωτσιές. Ξέρεις οι παππούδες και γιαγιάδες που ανακατεύονται παντού, κοιτάνε αδιάκριτα, μιλάνε σε όποιον τους καπνίσει και απλώς κάνουν βαβούρα. Το 20% είναι παπούδες και γιαγιάδες που ταξιδεύουν στον κόσμο τους, έχουν ένα ποσοστό (μικρό ή μεγάλο) αλτσχάιμερ, κινούνται με αργές κινήσεις και πετάνε ασυνάρτητες ατάκες. Αυτούς τους λατρεύω. Με κάθε ευκαιρία τους μιλάω και κρέμομαι από το στόμα τους μήπως και μέσα στην γενική σύγχυση τους μου πούνε κάποια σοφία.
Βγάζω τον καπνό να στρίψω ένα τσιγάρο. Δίπλα μου μια γιαγιά (από τις γαμάτες) με κοιτάζει που στρίβω.
-αυτό δεν έχει νικοτίνη???
-απ’όλα έχει. Και νικοτίνη και πίσσα. Κομπλέ είναι.
Γελάει λίγο και μου λεει: χαριτωμένα τα λες εσύ.
Της χαμογελάω και προσπαθώ να βρω γρήγορα ένα κομπλιμέντο για να της ανταποδώσω. Σκατά δεν βρίσκω τίποτα. Και ξέρεις σε αυτές τις ηλικίες τα κομπλιμέντα έχουν τρομερή σημασία. Δεν τους τα κάνουν συχνά και όποτε τύχει και τους πουν κάτι καλό εκστασιάζονται. Σκέφτομαι ότι πρέπει να συνεχίσω την κουβέντα μήπως και βρεθεί κάτι από εκεί. Χρειάζομαι πληροφορίες.
-εσείς τι περιμένετε?
-κάτι χαρτιά.......κάποιο λάθος έχουν κάνει, είναι κάτι.......να δεις............
δράμα, δεν ξέρει καν γιατί περιμένει. Απλά θα περιμένει μερικές ώρες εκεί για να της πει ο υπάλληλος ότι τσάμπα καθόταν τόσες ώρες. Και είναι πολύ πιθανόν να ξαναπάει ύστερα από 2 μέρες επειδή θα έχει ξεχάσει να ρωτήσει κάτι. Είναι πολύ γλυκιά όμως και θα σκάσω να δεν της πω κάτι να χαρεί.
-στις ομορφιές σας είστε σήμερα... (μπράβο μαλάκα, λες και την βλέπεις κάθε μέρα....χειρότερη ατάκα δεν θα μπορούσα να πω)
παρόλα αυτά η γιαγιά γυρνάει και με κοιτάζει έκπληκτη. Ρίχνει ένα πνιχτό γέλιο και μου λεει ενθουσιασμένη: σας ευχαριστώ!!!!
Τέλεια, τα κατάφερα. Έχω ηρεμήσει πια. Πιο δίπλα ένας τύπος με κοιτάζει με απορία. Σίγουρα σκέφτεται ότι κάτι περίεργο τρέχει με εμένα και τη γιαγιά και του φαίνεται ανεξήγητο. Θέλω να πάω να του πιάσω το κεφάλι, να τον χαστουκίσω και να του πω: σύνελθε μωρέ, να την ανεβάσω θέλω, όχι να την πηδήξω. Δεν θα το κάνω όμως και θα τον αφήσω να αναρωτιέται αν όντως υπάρχουν τόσο ανώμαλοι άνθρωποι. Αυτή είναι η τιμωρία του που σκέφτεται τέτοια αίσχη.
Πιο δίπλα κάθεται ο μικρός Τάκης με τον μπαμπά του, έναν μαμούχαλο 35αρη που είναι σίγουρα (αυταπόδεικτα) πατέρας του Τάκη μιας και οι δύο έχουν το ίδιο ηλίθιο βλέμμα. Ο Τάκης είναι γύρω στα 5 και κρατάει ένα batman στα χέρια του. Ο Batman είναι εντυπωσιακός γιατί η μπέρτα του είναι υφασμάτινη και όχι πλαστική. Οπότε, όταν τον κουνάει στον αέρα ο Τάκης, αυτή ανεμίζει. Τον Τάκη θα τον μισήσω σε λίγο αλλά δεν το ξέρω. Ούτε εγώ ούτε αυτός.
Πιο δίπλα κόβει βόλτες ο μικρός Ινιότσκι. Φυσικά ο Ινιότσκι είναι ξένος και περιμένει μαζί με τους γονείς του που είναι 2 νέα γλυκά παιδιά που έχουν αγχωθεί με τον Ινιότσκι ο οποίος τρέχει δεξιά αριστερά και μιλάει στους πάντες. Νιώθουν ότι ενοχλεί τον κόσμο ο μικρός, και κάθε λίγο τον φωνάζουν κοντά τους. Προσπαθούν διακριτικά να τον πείσουν να κάτσει φρόνιμα χωρίς όμως να είναι αυστηροί. Ο Ινιότσκι όμως έχει σταμπάρει μια μικρούλα και προσπαθεί να την πλευρίσει. Ο Ινιότσκι πρέπει να είναι γύρω στα 4 και αυτή γύρω στα 3. κοιτώντας αυτή την πρώτη απόπειρα φλερτ καταλαβαίνει κανείς γιατί οι περισσότεροι άνδρες είναι καταδικασμένοι να αποτυγχάνουν στο φλερτ για μια ζωή. Ο μικρός Ινιότσκι δεν το κατέχει το άθλημα. Χοροπηδάει σαν μαϊμού προσπαθώντας να εντυπωσιάσει τη μικρή η οποία είναι σαφώς πιο σοβαρή από αυτόν και προσπαθεί να καταλάβει γιατί ο Ινιότσκι εξευτελίζεται τόση ώρα μπροστά της. Αφού είναι και οι 2 πολύ μικροί για να κάνουν σεξ. Τι χτυπιέται σαν τρελός? Παρόλα αυτά η μικρή θα του χαμογελάσει και θα συνεχίσει να τον περιεργάζεται εντυπώνοντας στον μυαλό της πράγματα που θα τα συναντήσει σίγουρα στο μέλλον αλλά με άλλη μορφή.
Ύστερα από λίγο ο μικρός Τάκης θα πλησιάσει με τον μαμούχαλο μπαμπά του το ταμείο και εκεί θα συναντηθούν με τον Ινιότσκι. Ο Ινιότσκι θα δει τον batman και θα γουρλώσει τα μάτια. Είναι εκστασιασμένος. Απλώνει το χέρι του να αγγίξει τον batman αλλά ο Τάκης τον απομακρύνει. Ο Ινιότσκι πεθαίνει για να παίξει με τον batman. Και ο Τάκης θα το εκμεταλλευτεί αυτό. Θα βγάλει τον πραγματικό του εαυτό. Θα αποδείξει ότι είναι ενα μικρό σαδιστικό τσογλάνι. Για την επόμενη ώρα το σκηνικό έχει ως εξής: Ο Τάκης (που είναι πιο ψηλός από τον Ινιότσκι) κρατάει με το ένα χέρι ψηλά τον batman και προκαλεί τον Ινιότσκι να το πιάσει. Αλλά ο κακομοίρης ο Ινιότσκι είναι κοντός. Κάνει δυο προσπάθειες αλλά δεν τα καταφέρνει. Γυρνάει και κοιτάει τη μαμά του που κοιτάζει αμέτοχη. Ξαναπροσπαθεί αλλά και πάλι δεν το φτάνει. Γυρνάει πάλι στη μαμά του και βάζει τα κλάματα. Η μαμά του τον παίρνει μια τρυφερή αγκαλιά αλλά ο μικρός είναι απαρηγόρητος. Και σαν να μην φτάνουν όλα αυτά ο μικρός Τάκης πλησιάζει λίγο και του κουνάει τον batman επιδεικτικά. Ο Ινιότσκι κλαιει ασταμάτητα. Έχω γίνει έξω φρενών. Είμαι έτοιμος να αρπάξω τον Batman και να τον πετάξω από το παράθυρο και μετά να αρχίσω να κοροϊδεύω τον μικρό σαδιστή. Αλλά ο μαμούχαλος μπαμπάς είναι ένα ντερέκι με κάτι τεράστια χέρια και πλάτες. Κοιτάζω το κράνος μου, αν τον χτυπήσω με αυτό θα κερδίσω χρόνο. Έχω παθιαστεί. Είμαι έτοιμος να κάνω ένα ΙΚΑ πουτάνα. Είμαι τρελός σκέφτομαι και ηρεμώ. Επανακτώ την ψυχραιμία μου και εγκαταλείπω τα σχέδια δράσης. Και σαν από μηχανής θεός κάνει την εμφάνιση στο σκηνικό ο διπλανός μου. Βγάζει από την τσέπη του ένα μικρό πλαστικό μπρελόκ που έχει και φακό επάνω. Το δίνει στον Ινιότσκι. Ο Ινιότσκι δεν κλαιει πια. Με το που ανακαλύπτει το φακό ενθουσιάζεται. Ο καριόλης Τάκης γουρλώνει τα μάτια. Κουνάει τον batman όπως κουνάμε στις ταβέρνες το ψάρι στις γάτες. Αλλά ο Ινιότσκι δεν μασάει πια. Όλοι γύρω παριστάνουμε τους ενθουσιώδεις με το καινούριο παιχνίδι του Ινιότσκι. Ύστερα από λίγο ο μαμούχαλος τελειώνει από το γκισέ και παίρνει το μαλακιστίρι του και φεύγει. Ο Ινιότσκι είναι και πάλι ο βασιλιάς του χώρου και αυτή τη φορά έχει την αποδοχή όλων. Αλλά αυτό δεν είναι αρκετό για τον Ινιότσκι. Με μια κίνηση επιστρέφει το μπρελόκ στον διπλανό μου και του λεει ευχαριστώ. Όχι μάτια μου, του λεει ο διπλανός μου. Κράτα το. Για σένα είναι. Δώρο.
Είμαι επίσημα συγκινημένος με τον διπλανό μου. Του πιάνω την κουβέντα. Μου λεει ότι είναι από την Β. Ήπειρο. Μου το τονίζει. Δεν ξέρει όμως ότι δεν με νοιάζει αν είναι βορειοηπειρώτης ή Αλβανός. Δεν με ενδιαφέρει. Δεν αλλάζει κάτι. Είναι πολύ άσχημα ντυμένος. Φοράει σχεδόν κουρέλια. Του κάνω ερωτήσεις. Μικρές ερωτήσεις και αυτός μου απαντάει αναλυτικά. Πουλάει τσάντες στις λαικές. Είναι 17 χρόνια στην Ελλάδα. Καταιγισμός πληροφοριών. Έχει μια ευγένεια στα μάτια του. Περιμένει ώρες αλλά δεν γκρινιάζει. Αγχώνεται μόνο αν θα προλάβει να πάει στο υπουργείο μετά για να βγάλει άλλα χαρτιά από εκεί. Μου μιλούσε ώρα. Και τον άκουγα προσεκτικά. Ήταν ιδρωμένος και μύριζε αλλά δεν με πείραζε. Ύστερα από λίγο την συνήθισα την μυρωδιά και απλώς τον άκουγα. Και ο χαρτογιακάς (ευχαριστώ για τη λέξη,.... ξέρεις εσύ) απέναντι που με κοίταζε απορημένος να κάνω κομπλιμέντα στη γιαγιά με κοιτούσε με ακόμα μεγαλύτερη απορία. Πάλι ανίκανος να καταλάβει τι σημαντικό πράγμα μπορεί να έλεγε αυτός ο κακοντυμένος τύπος σε εμένα για να τον ακούω εγώ με τόση προσήλωση. Για τη ζωή του μου έλεγε μαλάκα, για τη ζωή του..........
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου