Timeless

Είναι γύρω στα 95, 96, 97? Κανείς δεν ξέρει ακριβώς. Τα χρόνια απλά περνάνε και εμείς απλά προσθέτουμε κεριά στις τούρτες. Άμα φτάσει τα 100 θα κάνουμε φιέστα.

Η ιστορία της είναι γοητευτική. Τουλάχιστον εμένα έτσι μου φαίνεται.

Γεννήθηκε κάπου στα βάθη της Μικράς Ασίας. Κοντά στην Καππαδοκία. Ήρθε 12 χρονών στην Ελλάδα με την οικογένεια της. Δεν ήρθαν όλοι μαζί. Άρχισαν να έρχονται σταδιακά. Αυτή ήρθε το ’22. Δεν νομίζω ότι ακόμα και σήμερα μπορεί να καταλάβει γιατί έφυγε από εκεί. Οι τούρκοι ήταν φίλοι μας μου λεει και μου ξαναλέει. Δεν μιλάει συχνά για τη ζωή της εκεί. Τους γέρους πρέπει να τους πετύχεις στην ώρα που θα αποφασίσουν να μιλήσουν. Την ώρα που θα έχουν όρεξη να αφηγηθούν.

Πολλές φορές κάθομαι και την παρατηρώ. Το βλέμμα της συχνά κοιτάζει το κενό. Άλλες φορές είναι απλά κενό. Δεν έχω δει σε πολλούς ανθρώπους κενό βλέμμα όπως σε αυτή. Ύστερα κάθομαι και σκέφτομαι τι ζωή έχει κάνει αυτή η γυναίκα. Έχει ζήσει 2 παγκόσμιους πολέμους, εμφύλιο, πραξικόπημα. Μια ζωή καταδιωγμένη και κυνηγημένη. Γιατί βλέπεις ο ξεριζωμός δεν ήταν αρκετός. Η οικογένεια της έμελλε να μπλεχτεί με την αριστερά. Άλλοι διωγμοί και άλλες ιστορίες από εκεί.

Μετά τον ξεριζωμό κατέληξε στον Πειραιά. Μέχρι να φτάσουν εκεί, η οικογένεια της είχε χάσει το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων. Κάτι οι αρρώστιες, κάτι οι επιτήδειοι, κάτι το ένα κάτι το άλλο και τα χρήματα γρήγορα εξανεμίστηκαν.

Ήταν εύπορη οικογένεια στον τόπο τους. Όπως και οι περισσότεροι άλλωστε. Με την μετεγκατάσταση τους στην Ελλάδα όμως, έμελλε οι περισσότεροι να αλλάξουν κοινωνική και οικονομική τάξη. Πώς να μην το φέρουν βαρέως. Από άρχουσα τάξη, έγιναν μέσα σε λίγο διάστημα οικονομικοί μετανάστες. Και οι ελλαδίτες που τους υποδέχτηκαν........σκληραίνει το βλέμμα της όποτε μιλάει για αυτούς.

Είχε φτάσει τα 20 και ήταν ανύπαντρη. Δεν της άρεσε κανένας μου είχε πει (και καλά). Ούτε καν αυτός που παντρεύτηκε. Και αυτόν τον παντρεύτηκε επειδή ήταν διαφορετικός από τους άλλους. Ο γαμπρός ήταν έλληνας εκ Ρωσίας. Δηλαδή ρώσος μιας και ελληνικά δεν μιλούσε και είχε έρθει μεγάλος στην Ελλάδα. Στα μάτια του κόσμου ήταν ρώσος. Περνούσε τα απογεύματα από τις γειτονιές μαζί με οργανοπαίχτες και χόρευε. Η βασική του απασχόληση στη Ρωσία ήταν ο χορός. Ήξερε να χορεύει 45 χορούς. Και από όπου περνούσε φωνάζανε όλοι: έρχεται ο ρώσος, και βγαίνανε στους δρόμους και στα παράθυρα για να τον κάνουνε χάζι. Και αυτός χόρευε και άναβε το κέφι του κόσμου. Κάπως έτσι γλυκάθηκε και αυτή και τον παντρεύτηκε. Και δεν της βγήκε σε κακό. Ο ρώσος ήταν τρυφερός και δουλευταράς.

Το κακό του να ζεις πολλά χρόνια είναι να βλέπεις τους άλλους να φεύγουν από τη ζωή και εσύ να συνεχίζεις. Και όταν είσαι νέος αισθάνεσαι τυχερός που φεύγουν αυτοί και όχι εσύ. Όταν μεγαλώσεις όμως τι γίνεται?

Συχνά μου λεει ότι κουράστηκε. Δεν έχει νόημα να ζει άλλο. Δεν μπορώ γιαβρί μου, μου λεει. Είναι πολλά τα χρόνια. Και πια δεν μπορώ να κάνω και πολλά. Απλά κάθομαι και δεν κάνω τίποτα. Ξέρω όμως ότι κάθε απόγευμα πηγαίνει με το μπαστουνάκι της σιγά σιγά, και μετράει την πίεση. Αχ, είναι γλυκιά η ζωή. Ακόμα και στα 90φεύγα είναι γλυκιά. Ή μήπως είναι ο φόβος του θανάτου? Αυτή η ανησυχία για το άγνωστο. Ότι δηλαδή θέλεις μεν να φύγεις αλλά δεν ξέρεις που θα πας και αυτό σε τρομάζει και σε κάνει να αναβάλλεις την αναχώρηση σου.

Τους έχει θάψει όλους αυτή η γυναίκα. Έχει θάψει τουλάχιστον έναν από κάθε πιθανή συγγένεια. Αδέρφια, γονείς, άντρα, παιδιά κ.ο.κ. Και σκέφτομαι ότι κάθε έναν που έχει χάσει είναι για αυτή –πέρα απόλα τα άλλα- μια απώλεια συντροφιάς. Σιγά σιγά μειώνονται οι συντροφιές της, οι παρέες της. Και ξέρεις, όταν ο άνθρωπος μεγαλώσει πολύ δεν είναι εύκολο να κάνει καινούριες συντροφιές και παρέες. Ακόμα και αν κάνει όμως δεν είναι εύκολο να συνδεθεί πολύ μαζί τους. Και πάλι όμως ακόμα και αν καταφέρει να συνδεθεί με καινούριους, το πιο πιθανό είναι να πεθάνουν και αυτοί μιας και θα είναι μεγάλοι. Όπως και να το πάρεις τελικά δεν βγαίνει.

Και βρέθηκα εχτές πάλι σε μια κηδεία, και λεω στο διπλανό μου

-στη γιαγιά το είπατε?

-ναι της το είπαμε

-γιατί ρε συ??? Δεν υπάρχεις λόγος να στεναχωριέται......αφού ούτως η άλλως δεν θα το καταλάβαινε.

-δεν γίνεται ρε αυτό το πράγμα...

-τι εννοείς????

-δεν γίνεται να της τα κρύβουμε αυτά, της έχουμε κρύψει κάποιους θανάτους, δεν γίνεται να της τους κρύψουμε όλους

-γιατί?????

-γιατί στο τέλος θα αναρωτιέται που πήγαν όλοι. Θα μαζευόμαστε σε γιορτές και θα λείπουν οι μισοί. Τι διάολο θα της λέμε. Ότι όλοι λείπουν σε δουλειές και σε διακοπές!!!! Δεν γίνεται....θα το καταλάβει στο τέλος

σε διακοπές διαρκείας σκέφτηκα εγώ και μου έφυγε ένα μικρό γέλιο. Γρήγορα όμως το έπνιξα γιατί ο παπάς έψελνε τα τελευταία λόγια. Είχε αρχίσει η επιβίβαση.....