Έπειτα από 2 εβδομάδες διακοπές στην Αθήνα συνειδητοποίησα πια ότι δεν θέλω να ζήσω ποτέ ξανά σε αυτή τη χώρα. Είναι εντυπωσιακό πως μέσα σε 2 μέρες από τη στιγμή που πατάω το πόδι μου στη χώρα μετατρέπομαι σε ένα κτήνος που δεν τηρεί ουρές, παραβιάζει κόκκινα, συμπεριφέρεται κομπλεξικά και αναπαράγει με ευλάβεια το στερεότυπο του ενοχλητικού δύσπιστου Έλληνα. Αυτή η χώρα αξίζει μόνο για διακοπές αν φυσικά αντέχει το στομάχι σου τα λαμόγια που προσπαθούν να σε δαγκώσουν στις διακοπές σου (πανάκριβα δωμάτια, ταβέρνες κλπ). Τουλάχιστον αυτό ισοσταθμίζεται κάπως με μερικά όμορφα τοπία και κανα 2 ωραίους ανθρώπους που μπορεί να γνωρίσεις από σπόντα.
Παρατήρησα ότι το τελευταίο διάστημα διάβαζα πολύ καλά άρθρα που αναλύανε με εξαιρετικό τρόπο το ποσο σκατά είναι τα πράγματα στην Ελλάδα και το γιατί. Αμέτρητες ιστορίες καφρίλας καταγγέλλονταν καθημερινά απο διάφορους. Χάζευα την Ελληνοφρένεια και άκουγα τον πανούση για να γελάσω με τα κακώς κείμενα. Ύστερα από λίγο όμως έπαψα να γελάω και με αυτά. Αντί για γέλια με γέμιζαν θυμό. Συνειδητοποίησα λοιπόν ότι το μόνο που έπερνα από ολα τα παραπάνω ήταν αρνητισμός. Τίποτα το δημιουργικό. Καθόλου έμπνευση που θα με τόνωνε ως νεο άνθρωπο και θα μου δημιουργούσε όρεξη να δοκιμάσω νεα πράγματα, να υλοποιήσω ιδέες κλπ. Η μόνη εξίσωση που έμεινε στο μυαλό μου είναι Ελλάδα=Αρνητισμός. Επίσης σκέφτηκα και την συνάρτηση Ελλάδα=(Μιζέρια/κομπλεξισμός)*παραγοντηλίκι + Μαγκιά. Κοινώς οποτεδήποτε διαβάζω κάτι ελληνικό εκπέμπει μιζέρια 'η αρνητισμό. Παρόλα αυτά υπήρξε ένα πράγμα που πραγματικά άξιζε τον κόπο και αυτό ήταν η Μήδεια του Δημήτρη Παπαιωάννου.
Αυτό το ποστ είναι αφιερωμένο στην παράσταση της Μήδειας που είδα πριν φύγω που είναι ίσως από τα καλύτερα πράματα που έχω δεί ποτέ. Και ξέρω φυσικά ότι σε μια τέτοια δήλωση είναι πιθανόν να πεταχτεί ο κάθε μαλάκας και θα πεί ότι ήταν πολύ μίνιμαλ, η μουσική δεν ήταν καλή, αυτό που είχε δει πριν 10 χρόνια στην Νεα Υορκη ήταν καλύτερο και λοιπα κομπλεξικά σχόλια. Ήδη κάνοντας ένα google search έπεσα πάνω σε διάφορες σελίδες που είτε κράζανε ή κριτικάρανε πράματα. Εγω λοιπόν είμαι της άποψης ότι μπορούν να βάλουν όλες αυτές τις κριτικές στον κώλο τους αυτοί οι μίζεροι κομπλεξικοί που τις γράφουν. Η παράσταση ήταν μαγική και μπράβο σε όσους συνεργάστηκαν για αυτό. Είναι τόσο όμορφο να βγαίνεις από εκει και να είσαι πλημμυρισμένος από τετοια συναισθήματα, ιδέες, σκέψεις, όρεξη για ζωή τέλωσπάντων. Μακάρι σε αυτή την χώρα -που για μένα είναι lost cause- να γίνονται πιο πολλά πράγματα σαν την Μήδεια. Μακάρι το 2009 να φέρει πιο πολύ δημιουργικότητα και λιγοτερη μιζέρια, κομπλεξ και μαγκιά. (Although I very much doubt it)
