1η Ιουνίου ήταν η ημερομηνία που ο graoutso ξεκίνησε την καινούρια του δουλειά. Τα ωράρια είναι εξαντλητικά. Ουσιαστικά η δουλειά τρωει το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας. Που χρόνος για γράψιμο και blog. Για αυτό και οι καταχωρήσεις ξαφνικά λιγόστεψαν. Τέλωσπάντων, δεν έχουν σημασία αυτά. Οι περιπέτειες του graoutso συνεχίζονται εντός και εκτός Blog.
Η καινούρια δουλειά είναι πάλι γεμάτη γυναίκες. Τώρα πια όμως είμαι καλά δασκαλεμένος. Ειλικρινά πάντως έχω αρχίσει να σκέφτομαι ότι η αγορά εργασίας γυναικοκρατείται. Πήγα στην τράπεζα τις προάλλες να ανοίξω ένα λογαριασμό και ήταν καμία 10αριά γραφεία γεμάτα γυναίκες. ΑΑΑΑ υπήρχε και ένας άντρας εκεί. Αλλά ήταν νάνος (αλήθεια σου λεω, νάνος ήταν). Κοντούλης, με τα μικρά του παπουτσάκια, το κοντό του παντελονάκι και μια τεράστια γραβάτα που του έφτανε μέχρι το γόνατο σχεδόν. Και πήγα να βάλω τα γέλια ενστικτωδώς όταν τον είδα να σηκώνεται όρθιος με την τεράστια γραβάτα του να κρέμεται σαν το σχοινί που αρπάζει ο ταρζάν και πηδάει από δέντρο σε δέντρο. Αλλά συγκρατήθηκα ευτυχώς. Ευτυχώς για μένα και τον μικροσκοπικό μου νάνο δεν γέλασα και όχι μόνο αυτό, άρχισα να του κάνω και ερωτήσεις. Πάντως είναι καφρίλα και το ξέρω αλλά δεν μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου εκείνο το ανέκδοτο που διερωτάται γιατί οι νάνοι την άνοιξη σκάνε στα γέλια (δεν σας λεω το γιατί που να χτυπιέστε).
Ήταν 9 το πρωί εκείνη τη μέρα στην τράπεζα. Ένας τεράστιος χώρος με γραφεία και σχεδόν κανέναν πελάτη. Η κοπέλα που με εξυπηρετεί συμπληρώνει ασταμάτητα χαρτιά και εγώ κάθομαι τεμπέλικα στην καρέκλα και χαζεύω. Που και πού μου κάνει ερωτήσεις και εγώ της απαντάω. Βαριέμαι και εγώ, βαριέται και αυτή. Όλοι βαριούνται εκείνη τη στιγμή στην τράπεζα. Μέχρι και ο νάνος. Τον βλέπω που έχει ανοίξει μια πασιέντζα στον υπολογιστή.
2 παππούδες μπαίνουν κάποια στιγμή μέσα. Γυρνάω στην καινούρια μου φίλη και της λέω με ύφος (και καλά) απορημένο:
-Όλοι οι πελάτες σας έτσι λυκόπουλα είναι?
-μμμμμμ, (νάζια που συνοδεύονται από περίεργες γκριμάτσες) όχι βέβαια. Απλά είναι νωρίς ακόμα. Κατά τις 10 να έρθεις να δεις τι γίνεται....... χαμός
-πολύς κόσμος δηλαδή?
-χαμός!!!!!
-...........10 άτομα δηλαδή????
-μμμμμμμμμμμ, εξυπνάδες
-ε, τι άλλο....
δυο λεπτά αργότερα η πόρτα ανοίγει και μπαίνει και άλλος γέρος. Κοιταζόμαστε με την κοπέλα και βάζουμε τα γέλια .
Στη δουλειά που λες γίνεται χαμός. Όλοι τρέχουν πανικόβλητοι και εγώ τις πρώτες μέρες τους χάζευα να τρέχουν και έκανα πως τρέχω και εγώ. Και ξαφνικά μια μέρα συνειδητοποίησα ότι έτρεχα και εγώ κανονικά πια και όχι προσποιητά. Meetings, deadlines, και δεν συμμαζεύεται. A ρε graoutso σκεφτόμουνα, έγινες executive και εσύ. Και αμέσως έβαζα τα γέλια γιατί άμα με δεις μόνο για executive δεν μοιάζω.
Δύο γραφεία πιο δίπλα κάθεται ο Κ. για το οποίον δεν έχω καταλήξει ακόμα. Ο Κ. έχει έναν υφιστάμενο στον οποίον βάζει τις φωνές τουλάχιστον 4-5 φορές την ημέρα. Και ακόμα δεν έχω καταλάβει αν ο Κ. είναι απλώς αρχίδι ή ο άλλος είναι απλώς χαζός. Εδώ που τα λέμε, ο υφιστάμενος έχει λίγο βλακόφατσα. Ξέρεις, το ύφος του ανθρώπου που τα πιάνει αργά (αν τα πιάσει κιόλας). Ε,, πόση υπομονή να έχει και ο Κ.
Ο Κ. έχει περάσει στον υπολογιστή του ένα cd του Κιάμου που τραγουδάει live. Και σε διάφορες στιγμές της ημέρας ανοίγει τον ήχο τέρμα και τραγουδάει. Και αυτό είναι κάτι σαν σύνθημα γιατί αρχίζουν ξαφνικά όλες να τραγουδάνε εκστασιασμένες και εγώ κοιτάζω δεξιά αριστερά να βρω αν υπάρχει λουλουδού και περιμένω να δω αν θα ανέβουν στα γραφεία να χορέψουν. Μέχρι σήμερα δεν το έχουν κάνει πάντως.
Οι πρώτες μέρες σε καινούρια δουλειά είναι πολύ περίεργες. Ειδικά άμα είναι και καινούριος τομέας που πρέπει να μάθεις ένα σωρό πράγματα από την αρχή τότε αισθάνεσαι έξω από τα νερά σου. Επίσης περνάς αρκετές ώρες καθισμένος σε ένα γραφείο μην κάνοντας τίποτα. Α, όχι κάτι κάνεις βασικά. Περιμένεις να περάσει η ώρα να φύγεις. Έτσι περίμενα και εγώ τις πρώτες μέρες να φύγω.
Η ώρα είχε πάει 7 και βλέπω τη διπλανή μου να ετοιμάζεται να φύγει. Τέλεια σκέφτομαι. Σε 5 λεπτά έχω φύγει. Κλείνω υπολογιστές, μαζεύω πράγματα και περιμένω να ακούσω τη μαγική φράση: μπορείς να φύγεις. Η διπλανή μου εξαφανίζεται για λίγο αυξάνοντας την ανυπομονησία μου και επιστρέφει ύστερα από 5 λεπτά με ένα πάκο χαρτιά. Έρχεται και κάθεται δίπλα μου αφήνοντας τα χαρτιά πάνω στο γραφείο μου και αρχίζει με ταχυγλωσσία να μου εξηγεί τι πρέπει να κάνω. Εγώ δεν σου κρύβω ότι έχω σοκαριστεί εκείνη τη στιγμή. Μιλάει γρήγορα και μου δίνει οδηγίες. Δεν καταλαβαίνω χριστό από αυτά που λεει. Προσπαθώ να χωνέψω την αναβολή της αναχώρησης μου. Και στο τέλος με κοιτάζει και μου λεει:
-εντάξει???
-εεεεεεε, ναι, εντάξει (τι να της έλεγα????, πεστα ξανά??)
-μπράβο, αααα, τα θέλω αύριο το πρωί, καλύτερα να ξεκινήσεις τώρα.
Πρέπει να ήμουνα ο τελευταίος που έφυγε από την εταιρία. Άφησα πίσω μου το φύλακα που με κοίταζε με συμπόνια και αποφάσισα ότι από εδώ και στο εξής κάπως έτσι θα κυλάνε οι μέρες.
Και επειδή αυτή είναι λίγο κωλοζωή άρχισα να οργανώνω ένα ταξίδι για να έχω κάτι να περιμένω. Πρέπει πάντα να φτιάχνεις τη ζωή σου έτσι ώστε να περιμένεις για κάτι. Να βάζεις ένα ορίζοντα και να βαδίζεις προς τα εκεί. Και όταν φτάνεις εκεί να κάθεσαι λίγο και να ξεκινάς για τον επόμενο. Και το ξέρω ότι αυτό για κάποιους δεν είναι ζωή αλλά pc game με διάφορες πίστες. Κάποιοι που λες σε αυτό το παιχνίδι έχουν μπόλικο credit. Έχουν πολλές ζωούλες. Άλλοι έχουν λιγότερες. Κάποιοι θα το τερματίσουν το παιχνίδι και άλλοι απλώς θα κολλάνε στην ίδια πίστα ξανά και ξανά και ξανά.
Η αναμονή τελικά αποτελεί ένα τεράστιο κομμάτι της ζωής μας. Αν το καλοσκεφτείς θα καταλήξεις και εσύ ότι γενικά περιμένεις. Περιμένεις για τα πάντα. Ξεκινάς από την κοιλιά της μαμάς όπου περιμένεις 9 μήνες για να βγεις (άμα είσαι ανυπόμονος βγαίνεις 7μηνίτικος αλλά αυτό δεν ενδείκνυται). Μετά περιμένεις να μεγαλώσεις. Όταν μεγαλώσεις λίγο περιμένεις να πας σχολείο και μετά περιμένεις να γίνεις 18 για να τελειώσεις το σχολείο και να πας στο πανεπιστήμιο. Κατόπιν περιμένεις να πας στρατό. Πας στρατό και περιμένεις να τελειώσει και όταν τελειώσει περιμένεις για να βρεις δουλειά, σύζυγο, να κάνεις παιδιά, να πας διακοπές, να μεγαλώσουν τα παιδιά, να βγεις στη σύνταξη και στο τέλος να πεθάνεις.
Ε, εντάξει δεν είναι τόσο δραματικά τα πράγματα αλλά είδες πόσο γρήγορα σου τα έγραψα??? Όλη η ζωή σου και η ζωή μου μέσα σε μια παράγραφο κλεισμένη. Θα μπορούσε να είναι ακόμα πιο σύντομο. Να είναι σε μια γραμμή. Παρόλα αυτά δεν είναι όλα μαύρα. Υπάρχει αναμονή και αναμονή. Υπάρχει η παθητική αναμονή (αυτή της ουράς στο ΙΚΑ, στις τράπεζες κοκ) όπου δεν κάνεις τίποτα απο το να κάθεσαι ανούσια. Υπάρχουν όμως και oι ενεργητικές (πες τις όπως θες εσύ) αναμονές. Αυτές που όντως κάτι περιμένεις αλλά συγχρόνως κάνεις και άλλα πράγματα. Που συγχρόνως ζεις. Και αν όλα αυτά σου φαίνονται βαριά ‘η απαισιόδοξα θα σου πω και κάτι ακόμα που θα σου φανεί κλισέ. Ζούμε την καλύτερη ζωή που μπορούμε. Δεν υπάρχει άλλη ζωή από αυτή που ζούμε. Ότι υπάρχει είναι γύρω σου. Για τα άλλα που φαντάζεσαι είναι απλώς υποθέσεις. Για αυτό μην σκέφτεσαι τι θα είχε γίνει αν είχες κάνει τότε το ένα ή το άλλο. Δεν αλλάζει κάτι.
Να ζεις, να ονειρεύεσαι, να σχεδιάζεις, να ερωτεύεσαι, να πετάς στα σύννεφα. Να τα κάνεις όλα αυτά για να σε βλέπω, να παίρνω θάρρος και να τα κάνω και εγώ. Γιατί άμα δεν τα κάνει κανένας δεν θα τα κάνω ούτε εγώ.
Και το ξέρω ότι είναι κάτι μέρες που είναι όλα μαύρα. Δεν πα να έχει έξω χαρά θεού. Για εσάς και για μένα είναι όλα μαύρα. Σε πλημμυρίζει ένα συναίσθημα ματαιότητας. Και μαυρίζει η ψυχή σου. Μέσα σου κλαις αλλά απέξω μοιάζεις απαθής. Δεν έχεις όρεξη να κάνεις τίποτα. Δεν θες να δεις κανένα. Αισθάνεσαι εξαπατημένος. Που είναι η ωραία σου ζωή που κάποτε είχες ονειρευτεί. Τα πράγματα δεν ήρθαν όπως τα περίμενες. Σκατά, δεν έχεις ιδέα τι θα κάνεις. Νιώθεις μόνο να αιωρείσαι. Είσαι στο καθεστώς της απόλυτης αιώρησης. Είσαι στο απόλυτο κενό. Perfectly unbalanced. Ούτε το εκκρεμές του Φουκώ δεν είναι τόσο τέλειο.
Θα κάτσεις έτσι για ώρες, μπορεί και μέρες. Κάποια στιγμή όμως θα βαρεθείς. Θα βαρεθείς την μαυρίλα. Και τότε θα έρθει ένα μήνυμα, ένα τηλέφωνο, μια σκέψη, κάτι τέλωσπάντων. Κάτι μικροσκοπικό. Δεν χρειάζεται να είναι μεγάλο. Και τότε ως δια μαγείας θα εξαφανιστούν όλα. Θα αρχίσεις να βγαίνεις πάλι, να γελάς και θα ξεχαστείς μέχρι την επόμενη φορά που θα σε ξαναχτυπήσουν πάλι τα ίδια. Μάλλον κάπως έτσι είναι η ζωή. Εναλλαγές. Έτσι απλά. Και μην φανταστείς ότι θέλω να γράψω ευφάνταστα πράγματα για να σε εντυπωσιάσω εσένα που διαβάζεις. Απλά όταν δεν μπορείς να μιλήσεις στον εαυτό σου, τότε κάθεσαι και του γράφεις. Και για αυτό υπάρχει το blog. Παλιά το λέγανε ημερολόγιο, σήμερα το λένε blog.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου